Η απώλεια είναι μια κατάσταση με την οποία θα αναγκαστούμε αναπόφευκτα να έρθουμε αντιμέτωποι σε κάποια στιγμή της ζωή μας. Πίσω από τη λέξη "απώλεια", βρίσκεται ένα ευρύ σύνολο καταστάσεων και συναισθημάτων... Ποιος είναι ο ρόλος του σύγχρονου σχολείου απέναντι στο ζήτημα της απώλειας όμως;
Είναι γεγονός πως η πλειοψηφία των ενηλίκων δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τα πιο δυσάρεστα συναισθήματα των παιδιών, επομένως εκείνα μαθαίνουν λιγότερα για τα συναισθήματα αυτά, πράγμα που αφενός τους δημιουργεί ενοχές όταν τα βιώνουν και αφετέρου επηρεάζει την ικανότητά τους να τα διαχειριστούν στο μέλλον. Το χρέος του σύγχρονου σχολείου λοιπόν, είναι να υπερπηδήσει τα στενά εκπαιδευτικά όρια και να προετοιμάσει τα παιδιά ακόμη και για δυσάρεστες εμπειρίες, ενισχύοντας έτσι την ψυχική τους ανθεκτικότητα, στοχεύοντας στην ισορροπημένη και πολύπλευρη ανάπτυξή τους.
Αυτό μπορεί να καταστεί εφικτό μέσω της επαφής, της βαθύτερης κατανόησης και της αποδοχής των αληθινών συναισθημάτων τους, θετικών ή αρνητικών.
Έχοντας στη βαλίτσα μας όλες αυτές τις σκέψεις, οι μαθητές και οι μαθήτριες της Δ' τάξης, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στις άκρες και τα βάθη των συναισθημάτων μας. Γνωρίσαμε πτυχές του χαρακτήρα μας, βιώσαμε το πικρό και το γλυκό, νιώσαμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και εφοδιαστήκαμε με σθένος για όλα όσα θέλουμε να κατακτήσουμε ακόμη. Η τέχνη σε αυτό το ταξίδι ήταν σημαντικός οδηγός.
Μέσα από τις σελίδες του λογοτεχνικού βιβλίου "Αγαπητέ Θεέ" του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ και της ιστορίας του μικρού Ανδρέα που το όραμά του ίδρυσε το "Χαμόγελο του παιδιού", διδαχθήκαμε πως μια απώλεια μπορεί να γεννήσει ελπίδα και να γίνει γέφυρα για να περπατήσουμε ξανά στον δρόμο της χαράς.
Παίξαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε, κλάψαμε και καταφέραμε να έρθουμε πιο κοντά. Σε μια εποχή που το κοντά και η επαφή μοιάζουν μακρινά, εμείς θα βάλουμε τα δυνατά μας να μείνουμε ενωμένοι σε ήλιο και σε χιόνι...
Ο επίλογος της δράσης μας σηματοδοτεί την ελπίδα. Με την ελπίδα λοιπόν να παραμείνουν ζωντανά όλα εκείνα που αγαπάμε κι ίσως δεν είναι πια εδώ, απλώσαμε στον ουρανό πολύχρωμα μηνύματα αγάπης.
Όσο η αγάπη ταξιδεύει, θα βρίσκει πάντα ένα λιμάνι...
Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Δ΄ τάξης
